سامان سفالگر- تدبیر تازه: نشریه “اکونومیست” در گزارشی به روند افزایشیِ ساعات کار در چین پرداخته و به طور خاص تاکید کرده که نسل‌های جدید کارگران چینی در مقایسه با والدین خود، ساعات کاری و فشار به مراتب بیشتری را تجربه می‌کنند با این حال، به صرت عملی هیچ بهبودی را در کیفیت زندگی خود مشاهده نمی‌کنند. موضوعی که نوعی ناامیدی را در میان این طیف‌ها ایجاد کرده است. با این حال، دولت چین نیز جهت تداوم‌بخشی به روند رشد اقتصادی این کشور، راهی جز مماشات با برخی رویه‌های شرکت‌های چینی که کارگران خود را مجبور به ساعات کاری بیشتر و پرداخت دستمزد کمتر می‌کنند، ندارد.
به گزارش تدبیر تازه، نشریه اکونومیست در گزارش خود می‌نویسد: «هنگامی که “ادره ملی آمار چین“ اعلام کرد که در ماه آپریل، کارگران در اقصی نقاط این کشور به طور میانگین در هفته 48.8 ساعت کار کرده‌اند، این مساله به نحو گسترده‌ای با تمسخر رو به رو شد. این آمار مرتبط با کارگران دولتی نیز می‌شود. بسیاری گفتند که برای فهم میزان ساعات کاری افراد در چین، هیچ نیازی به ارائه رقم نیست کافی است که به روشن بودن چراغ‌های ساختمان‌های مخصوصاً شرکت‌های خصوصی در شب توجه کنید که تا دیروقت روشن بوده و در حال فعالیت هستند.
*نمودار میانگین ساعات کاری هفتگی افراد در چین (2023-2018)
نکته مهم در مورد آمارهای ارائه شده اخیر با محوریت ساعات کاری در چین این است که ارقام مطرح شده، بالاترین رقم از حدوداً بیش از 20 سال قبل که اداره آمار چین برای نخستین بار اقدام به انتشار آمارهای اینچنینی کرد (تا به امروز) به حساب می‌آید. سال 2018، اداره آمار چین شاخص ساعات کاری در این کشور را در قالب مؤلفه‌های ماهانه‌ای که ارائه می‌کرد نیز گنجاند. همزمان با آغاز پاندمی کرونا، افت قابل توجهی در آمارهای مرتبط با ساعات کار هفتگی در چین قابل مشاهده بود. با این حال، در بخش اعظمِ 5 سال گذشته، آمارهای مذکور روند افزایشی داشته است.
مقایسه ساعات کاری در اقصی نقاط کشورها کار بسیار دشواری است زیرا اغلب، شیوه محاسبه در این زمینه متفاوت است (برای مثال، امکان دارد افرادی که کارِ پاره وقت انجام می‌دهند، در آمارهای کلی محاسبه شوند یا نشوند). با این حال، اینطور به نظر می‌رسد که چینی‌ها بیش از هر زمان دیگری کار می‌کنند و ساعات کاری آن‌ها به نحو قابل ملاحظه‌ای افزایش یافته است. در این راستا، وقتی سازمان بین المللی کار، جایگاه و رتبه بندی کشورها از منظر ساعات کار هفتگی را به‌روزرسانی کرد، چین از جمله کشورهایی بود که در دهک‌های بالا قرار داشت.
کارگران جوان چینی مدت‌هاست که از رژیم موسوم به“ 996 “شکایت داشته‌اند. رژیم کاری در چین که اشاره به ساعات کاری از 9 صبح تا 9 شب و البته 6 روز کار هفتگی دارد و جالب است که پرداختی اضافه کاری نیز به افراد در قالب آن تعلق نمی‌گیرد. این دسته کارگران بر این باورد که استهلاک انسان‌ها در قالب این رژیم کاری به قدری بالاست که ورودی بیشتر در چهارچوب آن، لزوماً خروجی بیشتری را به همراه ندارد. بسیاری از کارگران جوان چینی برای سخت کار کردن، احساس فشار شدید می‌کنند و نکته مهم این است که کار کردنِ زیادی آن‌ها لزوماً به ایجاد بهبود در کیفیت زندگیشان ختم نشده است. این افراد برخلاف والدینشان که از بهبود قابل ملاحظه کیفیت زندگی مادی خود برخوردار شدند، به طور جدی احساس رکود و درجا زدن می‌کنند.
قوانین کاری و کارگری چین تاکید می‌کنند که افراد نباید بیش از 8 ساعت در روز و یا 44 ساعت در هفته کار کنند. با این حال نکته اصلی ماجرا این است که ظاهراً اضافه کاری زیاد در چین به یک امری عادی و نه چندان عجیب تبدیل شده است. روزنامه “لگال دیلی/Legal Daily “که یک روزنامه دولتی در چین است دو دلیل اصلی را برای این موضوع مورد اشاره قرار می‌دهد: عدم تعهد دولت به اجرای دقیق قانون و البته بی توجهی شرکت‌ها به قانون. اتحادیه‌های تجاری و کاری از قدرت کمی در چین برخوردارند. در عین حال از آن‌ها خواسته می‌شود تا در سازوکارهای دولتی چین به ویژه فدراسیون اتحادیه‌های تجاری چین ادغام شوند و تحت نظر آن باشند. سازوکار و اتحادیه‌ای که تا حد زیادی، جانب و طرفِ روسا و مقام‌های ارشد را می‌گیرد و توجه چندانی به حقوق کارگران چینی ندارد.
به تازگی کارگران چینی با برخی روزنه‌های امید مواجه شده‌اند. سال گذشته یک دادگاه در پکن حکم داد که بررسی و پاسخ دادن به پیام‌های کاری در شبکه اجتماعی “وی چت“ در خارج از ساعات عادی اداری، نوعی “اضافه کاری نامرئی“ برای افراد به حساب می‌آید. این دادگاه به برخی کارفرمایان دستورداده تا مبلغ 30 هزار یوآن (معادل با 4160 دلار) را به عنوان اضافه کار به کارگران پرداخت کنند. ماه گذشته، روزنامه “چاینا دیلی“ که روزنامه انگلیسی زبان حزب کونیست چین است در مقاله‌ای خواستار آن شد تا اضافه کاری نامرئی در چین، ماهیتی قانونی به خود بگیرد. این روزنامه تاکید کرد که نباید حق استراحت کارگران را نادیده گرفت.
با این همه، باید توجه داشته که کاهش ساعات اداری در چین به این معناست که چین باید راه‌های مختلفِ تحت فشار گذاشتن کارگرانش را بیش از هر زمان دیگری مورد بحث و بررسی قرار دهد. شی جین پینگ رهبر چین می‌تواند به افزایش بهره وری در اتقتصاد چین با تاکید بیشتر بر فعالیت‌های شرکت‌های خصوصی روی آورد و به مردم کشورش آزادی تحرک بیشتری را اعطا کند. اگرچه که تا به اینجای کار، نشانه‌های بسیاری کمی از تحقق یکچنین مساله ای در چینِ امروز قابل مشاهده است.»
منبع: نشریه اکونومیست
